Η διάλυση ενός γάμου όσο «πολιτισμένα» και να γίνει δεν παύει να αποτελεί ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός για τους συντρόφους αλλά και για τα παιδιά τους.
Κάθε διαζύγιο κρύβει μέσα του έντονο θυμό που απορρέει και από τους δύο και εκφράζει επιθυμίες που δεν εκπληρώθηκαν, κρυφά η φανερά «θέλω» που δεν έγιναν πραγματικότητα. Οι σύζυγοι νιώθουν θυμό ο ένας για τον άλλο που πολλές φορές μπορεί να εκφραστεί με άσχημο τρόπο και δυστυχώς μπροστά στα παιδιά τους. Έτσι τα παιδιά γίνονται θιασώτες ενός παράλογου σκηνικού όπου οι δύο γονείς τους -τα σημαντικότερα για εκείνα πρόσωπα στην ζωή τους-, ανταλλάσσουν βρισιές και κατηγορίες ο ένας για τον άλλο. Ωστόσο υπάρχουν και περιπτώσεις που οι γονείς δεν ενημερώνουν τα παιδιά τους για την πρόθεση τους να χωρίσουν, με αποτέλεσμα τα παιδιά να βρίσκονται, ξαφνικά, σε μια νέα κατάσταση που τους δημιουργεί δυσφορικά συναισθήματα (ενοχές, άγχος, φόβο, απογοήτευση κ.ά.) Σε αυτές τις περιπτώσεις το σκεπτικό είναι ότι έτσι προστατεύουν τα παιδιά τους από τα δύσκολα συναισθήματα που βιώνουν οι ίδιοι, ή τα θεωρούν ότι είναι «μικρά» και δεν θα καταλάβουν….
Είναι πολύ σημαντικό να καταφέρουν οι γονείς να εξηγήσουν στα παιδιά τους τον λόγο που ο καθένας τους πήρε αυτή την απόφαση και να τον πουν στα παιδιά τους. Με ειλικρίνεια και απλά λόγια – ανάλογα με την ηλικία που είναι – να τους εξηγήσουν την πραγματικότητα της πολύ σοβαρής διαφωνίας τους, που τους οδήγησε στο διαζύγιο. Μετά την ανακοίνωση του χωρισμού είναι απαραίτητο να εξηγήσουν οι γονείς στα παιδιά τους και τις αλλαγές που θα προκύψουν για όλα τα μέλη της οικογένειας. Οι γονείς θα πρέπει να διαβεβαιώνουν τα παιδιά, ότι δεν ευθύνονται εκείνα για τον χωρισμό τους, ότι τα αγαπούν και θα συνεχίσουν να τα φροντίζουν και να τους συμπαρίστανται σε ότι θα τα απασχολεί στο μέλλον παρόλο που θα ζουν χωριστά.
Μετά τον χωρισμό οι γονείς θα πρέπει να προσέχουν ώστε μπροστά στα παιδιά τους να μην εκδηλώνουν δυσφορικά και άσχημα συναισθήματα για τον/την πρώην σύντροφο, ακόμα και όταν αυτό γίνεται μη λεκτικά (γκριμάτσες, νεύματα, κ. ά.). Η έκφραση παραπόνων του ενός γονέα για τον άλλο, είναι τραυματική για το παιδί καθώς νιώθει πως πρέπει να υποστηρίξει κάποιον από τους δύο, με αποτέλεσμα να διχάζεται. Επίσης για το καλό των παιδιών, είναι σημαντικό, να αποφεύγονται οι πολύ φιλικές σχέσεις μεταξύ των γονέων – δηλαδή να πηγαίνουν όλοι μαζί για φαγητό ή κοινές διακοπές κ. ά. – δεδομένου ότι αυτό μπερδεύει τα παιδιά, που αναρωτιούνται γιατί χώρισαν οι γονείς τους, αφού συμφωνούν σε όλα και δεν τσακώνονται πλέον. Παράλληλα τους δημιουργεί λανθασμένες προσδοκίες για επανασύνδεση των γονέων κι επιστροφή σε οικογενειακές στιγμές του παρελθόντος. Μέχρι η ζωή των παιδιών να μπει σε έναν κανονικό ρυθμό, είναι χρήσιμο να ενθαρρύνονται να εκφράζουν τις απορίες τους, και να λαμβάνουν κατανοητές –για εκείνα– απαντήσεις. Σε αντίθετη περίπτωση, τα παιδιά μπορεί να παρουσιάσουν δυσκολία στον ύπνο, εφιάλτες, συναισθηματικές δυσκολίες, ψυχοσωματικά συμπτώματα, κλπ. Τα μεγαλύτερα παιδιά που είναι στην εφηβεία, μπορεί να ταυτιστούν με την αρνητική όψη της οικογένειας και να εκφράζουν άρνηση στο να δημιουργήσουν την δική τους οικογένεια στο μέλλον. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα στην ενήλικη ζωή τους, τα παιδιά αυτά, να παρουσιάζουν δυσκολίες στο να σχετιστούν και να δημιουργήσουν υγιείς συντροφικές σχέσεις, δεδομένου ότι αναβιώνουν υποσυνείδητα, συναισθήματα ανασφάλειας, απώλειας, και φόβου εγκατάλειψης.
Όταν οι γονείς νιώσουν ότι δεν είναι ικανοί να μιλήσουν στα παιδιά τους για το διαζύγιο, είναι βοηθητικό να απευθυνθούν σε κάποιο ειδικό που θα τους βοηθήσει ώστε να καταφέρουν να εξηγήσουν οι ίδιοι την απόφασή τους αυτή.